تنها اميد من که نا اميده
اميده من دوباره ته کشيده
لحظه به لحظه فکر نا اميدي
اين لحظات امونم و بريده

اون که مي گفت با دستاي دل من
از قفس بي کسي آزاد شد
چي شد که با گريه ي من شاد شد
با شبنم اشک من آغاز شد

از وقتي رفت يه روز خوش نديدم
خواستم دلم يه گوشه اي بميره
خسته شدم چه انتظار سختي
يکي بياد جون من و بگيره

قلب من از تپيدنش خسته شد
نبضم با ضربه هاي معکوس مرد
قلب من از خستگي خوابش گرفت
اين دل نا اميد و مايوس مرد

شايد صداي زخميه دل من
مرحم زخم هاي دل تو باشه
شايد که قصه ي جدايي من
نزاره هيشکي از کسي جداشه